Seninle maksadın buldu arzın ölü toprağı
Anladı ağaçlar bile niçin taşır yaprağı

Çünkü nurun Ruşen etti zindan olmuş dünyayı
Gül cemalin gülsen etti dikendeki mumyayı

Rahme düştün çiçek açtı zulmetin bağrında taş
Teşrifinle cana geldi kimsizin gözünde yaş

Ayak basışınla başlar bitmeyen ümmet derdin
Gözün açtın ilk nefeste Yârab ümmeti derdin

Doğum günün ta geceden semalarda sezildi
Canlar öncesinde senin pakı soyun çizildi

Tecellinle kâhı taştı, kâhı durdu, çöl, ırmak
Sapıtmışlar ağlaşırken öksüze oldun sığnak

Sen bilirdin yetim derdin sende öyle doğmuştun
Yıllar sonra bu sevginle gözyaşına boğmuştun

Kundağından sıyrılırken düştün anne koynundan
Öksüzlük huzmesi aldı yetimliği boynundan

Hamrunu yoğurdu rahman yetim, öksüz suyuyla
Başka türlü baş edilmez azmışların huyuyla

Ne zaman alışsa kucak nurdan teni sarmaya
Hikmetinden sual olmaz gelir onu almaya

Tam alırken baba kokusunu büyük babadan
O nu da götürdü Mevla çekti aldı aradan

Sen senidin, sen Ahmet’tin Muhammet Mustafa
Son ümmetin server’iydin yok idi sana sefa

Geçecektin bir bir dünya imtihan surlarını
Yenmek için putlarını o yamyam kullarını

Öylesine azmışlardı yemişlerdi başları
Öz kızlara çukurlarda atmışlardı taşları

Onlar için bir zül idi kızlara baba olmak
Azmışlığın hudutları bu kadar olur ancak

Allah seni sarmalıydı sapkınların şerrinden
Köhne saltanatlar ürker hakikat neferinden

Öyle ol ki uzak dursun kirli kalpler, desise
Ruh iklimi aldanmasın sır saklayan nefis’e

Yolun şavkı ümmetini hakka sebil olmalı
Seni öldürmeye gelen sende hayat bulmalı

Örnek insan önder insan ey nebiler sultanı
Yüz bin kere feda olsun yoluna koyduk canı

Kulluk anlamaktır elbet yaratılış hikmeti
Onun adı Muhammed’dir, doğru onun ümmeti

Diğer ümmetlerde elbet aynı boydan geldiler
Tek farkları göklerin buyruğun yere serdiler

En son demde cem eğlendi inanlar bir safta
Son kitap armağan etti onlara altın yafta

Dedi ki ‘kat’ı İndullah’ ‘din’i İslam dinidir
Gayrisi yolun sapıtmış azmış insan kinidir

Bu uğurda nice hak nebi gelip geçti amma
En son gelen peygamberi sakın başkası sanma

Yetimlik mektebi bitti öksüzlük geldi sere
Ticaretle uğraşırken alıp götürdü nere

Nübüvvet müjdesi verdi ona Şam’ın yolları
‘Hıra’da başlayıp bitti aşkın halvet kolları

Gel dedi yaradan ona bu buyruğu al götür
Kullarıma son Resulsün vazifeni yap otur

Orda başladı habipin kullarına hasreti
Onun ancak ümmetidir bu cihanda serveti

Can siperim servetinden ayrı koyma kulunu
Azmışların yollarından çevir benim yolumu

Kulluk için bizi kullarından gayrı kayırma
Sevgilinden bizi orda ayrı sayıp ayırma


04.09.2010
Abdurrahim ÜÇÜK