Bir kurşun figan k/aralıyorum her satır başı
Kim silecek bu siyah manzumeyi ömür yerimden
Söyle çocuk
Söyle ç/ağlama durmadan yürek yerimden.




______________________________________________________











Seni suskuluğunla tanıdım
Donuk yağmurların müptelasıyken gözlerin…
Hüzün yüzünün türküsüymüş öğrendim çocuk
Seni bir çamur vaktinde
Lal düşen bakışlarının zehir uçlu düşüşünden tanıdım
Yüzünün çizgilerini ezber ederken gözbebeklerim
İnceden içe değen kör aynalarda…

Seni uçurum boşluklarının uzanan cılız otlarına gergefli muhacir azminle
Tutunmaya çalışan gün yanığı umutlardan tanıdım
Ürkek kekeme küskünlüğünün
Gece kadar buruk
Siyah kadar ölü gözlerinden
Umutların eskiyen alacakaranlık yüzünden tanıdım çocuk.

Seni dokundukça kanayan dilimden
İçimin incinen yerinden
İlmek ilmek sökülen alın çizgilerimin ant içen gerçeğinden
Çark eden yazgı söylemlerinden
Umut umut sarmaladığım kahır yaralarımdan
İdam edilirken kelamım bir sus arası
Yüzümün yokuşlarına tutunan korku ıslıklarından
Seni büyümeyen yüreğime omuz vermeyen sağır gençliğimden
Seni körpe çiçeğinden yanılgıların
Işıksız türkülerde ağlarken sedan
Ölüp ölüp dirilen ve devinen suskunluğundan martı telaşlarının


Seni kendimden tanıdım çocuk!
Gözlerine baktım bir gecenin koynunda
Aksimi gördüm
Yüreğimin buğusunu serdim dalgalarına
Öksüz duygularınla yalazım çocuk.