Belki de yanlışların hepsi en sondaydı. Sevmek hiç günah olur muydu, sevilmemek azapların en büyük acısı olduğu zamanda, sen kapıyı kapatmadan çekiverdiğin o andan sonra...Göz yaşlarının sırasında..

Kabartılmış bir acı damarlarımda
Alışırım dediğim yoklukların ardınca
Kimsenin bilmediği zavallı korkularım ile
Gururuma kapanırım geceler de
Ağladığım zaman olur yastıkla sevişmelerim
Sensizliğin korkusu beni iyiden iyiye sarınca

Döndüğüm her taraf yokluğun olur
Şahit olur kokusu kalmayan mektuplar
Uzayıp, elinden tutuvermiş zamanda
Gözlerinden öpülesi İstanbul kadar masum kalırsın
Tüm suç bendedir oysa, çok sevmelerden sonra

Gidivermenin tığsal acıları saplanır sol köşeme
Düşlerin terleri yakarda her gece
Sararan ümitlerim peşi sıra kaçarım sevişmelerimden
Bir sigara yakarım ayın on dördünde
Gece, yıldızların parmak uçları kadar asi
Bir yüksük düşerde o an Mikail’in intikamından
Tövbesine bulaşırım yokluğun ardı zaman

Çıkartamadığım bir sızı olursunda hep böyle
Karanlıklardan ürktüğüm an
Kokunu sakladığım çarşafa sarılıverip öylece
Uyarım dünyanın dengesine
Ve uyurum
Tek sevgilimin hala sen olduğu Cehennem de



...