Evler Dolusu

kauçuk ağaçlarının altında avuçlarımda şavkın
boş çay bardakları gölgeleyemiyor
kabuslarımın en güzel trajikomik gerekçesini
yanımda olmadığın anın kendinden korkmasını...

kekre öğlen sonları halsiz ve sakar adımlarım
sen harici hiçbir şeye doğru dürüst yürümeyi
öğrenemedi ayaklarım kuşkulu ömür günbatımında
ilkyazda bulamadığım içtenlik tebessümündeydi...

evler dolusu öyküler uydurdum yokluğuna
bir kapı açılmaya görsün sahanlıkta
durup kulak kesiliyorum...belki sesinle gönenirim
belki sessizliğinle...ama nasılsa gene hep sensiz...

çalakalem güveniyorum göğüne yaz boşluklarımın
sarımtrak imgeler düşüyor notlarımın arasına
hüzün sersemi bir bohemlikte sığmıyorum mevsimlere
tek kararım senin için...görünmez bir karayım ben...

gece günce defteri yalnızlığımın suskumla doldurduğum
sana kadar hayat...tüm sabah...kenar çizgisiydi dudaklarımın
taze ekmek sadeliğinde el yakıcılığını okşayınca gözyaşlarım
konuşmayı öğrendim o gün...
yüreğim benden bana uzaklığın kadar önde...

Kağan İşçen