şehirlere sığmayınca iç sızım sabahı geçkin
eski zamanlı rüyalar görmeye başladım ayaküstü
kalarak ayak altında fark edilmeyen bir çiçek gibi...
suçsuzum öğlenleri güneşi bile görmedi gözlerim
ama saydım tek tek kirpiklerini...

zamanın isimsiz kahramanıydı sabrım katıksız
bir göz kırpımı yokluğunda taş kesilirdi yüreğim
saçlarının kan kokusuyla uyandığım yolculukta
evim yok varacağım noktam...badem bakışı çipil
ismine ekleyeceğim bir harf hergün tek derdim
hastalıklı bir temmuza ya da ağustosa
yenik düşebilirim affet...

dünya kötüydü
saç tellerine kıyamadım ömür denen aralıkta
her bir teline bir özlem adı koydum yatsılı
sıcağın yıpratıcı tadında sakar uykusuzluklarıma
insancıl arzular ekledim sen içerikli mahzun masum
otlak renginde beklemelerim tozlanmadı hiç...

deniz kıyısında durmak kadar serindi yanağının açlığı
doğduğum kente yabancıyım şakaklarına dokunduğumdan beri
avuçlarımda güzelliğin dolayısıyla tüm yorumu umudun
gül tarhları serpiyorum yoksunluğuma
soluğunun çocuksu yağmur arayışından
aramak ara yerde ve ara zamanda
ara ara
ama bütün aralar sana kadar...

kağan işçen...