Elmacıklarından Akanı

soğuk ikindilerimi özlüyorum yeryüzüne yakın davranan
o zamanlar daha yoksullaşmamıştım kirpiklerimin gölgesinde
sana kendime sen ve kendim sandığıma da...

yalan söylemezdi turunç ağaçları ve orda yaz balkon güzeli
ılık sularla arınırdım göz tuzlarımdan cahildim
seni aldattığımı sanırdım
ben aslında hep kendimi aldatırdım
büyük bir aşkla acıyarak saflığına düşüncelerinin
saflığımı öldürdüğümü sandım...

bendeki yarına kıymışım oysa
yarınım leş
şimdim çirkef
öncemse zaten sensizlikti
elmacıklarından akanı rüyayla karıştırmışım
ve yüzyıllık bir sana bakma zamanına benziyor
evren sonsuz bu serüven yalnızlık
aşkla çerçeveli...

evime dönme duyguları yaşıyorum bu aralar
seni yitirip eski boşluğumdaki kırmızı yağmur
özlemeyi özlemek dışında farklı bir zifiride...

diyorum ya aslında öldüm
uç uca zorunlu ve zincirleme yalandan ibaret
bir yaz şiiriymişim
küçüklüğüme üşüşen bulutlar sapağında
durulanıyorum yorgunluğumla...

insan hayat değil ölüm kurarmış kendine
bütün hazırlıklar aşkın yokluğuna
asil bir kışa odun dizmek gibi can alıcıydı
dokunmak sana...
sana bunu anlattım ama kendim dinlemedim
sesimi sevmemişim kurşun gibi saflığının yanında
beni senin terli yürüyüşün dövdü
meğer kendimi öldürmüşüm
intihar edince bana seslenişinin anlamı...


aşk dışında her şey şuursuz uğultusu soğuğun
eskiden elimi yüzümü yıkarmışım
annem ışıkları yakınca susarmışım
kar çiçeği pencerelere heyecanla bakarak
üzülürmüşüm şarkılarıma uzak düştüğüne
perdelerin ilk çekilme sesleriyle
saçlarımı yolmuşum ağlaşarak
pervanelere özendiğimi unutmuyorum...

ben ilk ağlamamla ilk şiirimi yazdım
gülmeni özlemeye geldim beyaza yakınım
kraker kokulu nefesinden başlayarak
her anını mutluluğunun
öpmeye geldim ayva tüylerini
yüzyıllık bir sana bakma zamanını adımlayarak...

Kağan İşçen