İnleyen çığlıkların dilsizleştiği vakit kapımızı çalıyordu ayrılık
Yoktu bugünün dünden farkı
Yoktu ve hiçbir zaman olmadı

Beklide vardı biz tamamlayamadık
Bestesi yetim kalmış şarkımızı

Ve zamansız tükenirken mutluluklar
Düşüncelerimi yargılıyorum sahte gözlerinde

Kalbin insana verdiği yaşam çizgisinde
Herhangi bir zamanın ve herhangi bir ömrün
Yaşayan hayatlar, Kervanında
Gelip geçici bağlılıktı nefsimize ‘’AŞK’’

Baş harflerini kader yazmışsa bu sevdanın
Hüsranlarıyla da olsa, elbet ayrılıkta çıkacak bahtımıza

Aslında sen benim hiç bir şeyimsin
Sanma ki senden öte (di)yar yok
Sanma ki ebedimde en büyük yer senin
Çok ayrılık gördü bu yürek
Unutma bulutlar içinde kaybolan dağları göremez gözler
Sende artık görmeyeceksin beni
Boşuna yadırgamayalım hem aşkı hem sevdayı

Aslında sen hiç bir şey(im)sin
Ölüm yalnızca zamanı gelene armağandır
Düşmek sınanmaksa eğer yaratandan
Düşüren rab illaki kalkmayı da kudretime verir unutma
Ve unutma susmak kaybetmek değildir hiçbir zaman
Çok konuşmanın sana fazladan bir şey katmadığı gibi

Noktasını koymuşsan bir sözün
Hiçbir âlemi yok gurura şeref katmanın

Aslında sen benim hiçbir şeyimsin
Güneşin karanlıklara bıraktığı kocaman bir boşluk değil yalnızlık
Yokluğun değil kendimle geçimsizliklerim
Sadece Yalancı bir bahardın sevgi mevsiminde
Sen güneşli dünyama belirsizce yağan bir yağmurdun
Üzerime yağdın… Sonra akıp gittin sessizce

Mehmet Emin Karademir