Gözlerimdeki bu perde baharın habercisi gibi, yapraklar ne güzel dans ediyor dallarında. Sessiz bir kalabalığın önünden geçiyorum, hep bir koşturmaca, hafif bir telaş var oyunlarda ve asfalt kokan seksek oyunları. Pedal sesleri dokunuyor kulağıma, usulca.

Biraz kırgınım bu ay’a ve birazda, duvarların karanlığına sığmayan, gölgelerde yaşamaya çalışan içimdeki Fulya çiçeğine de. Ama hep biraz işte, ne hiç yok, nede çok hep biraz..

Bir selam göndermenin sırası gelmişti belki de, ve belki de tam zamanıydı şimdi akşamüstü misafirliklerinin. Bir bardak sıcak çay ve yanında birazda tebessüm. Artık baharı sevmediğimden değil bu söylediklerim, dizlerim hala yaralı, dirseklerim hala çamur.

Uzat elini anne, sen sol yanımdayken benden ne kadar uzak olabilirsin ki !

Misketlerimi versem ve kuyruklu uçurtmalarımı sana, gelir misin. Yüzüm pişmanlıklar sığınağı, dudaklarımda aynı özlem. Yelkeni olmayan bir gemi misali umutlarım, deniz beni böyle kabul eder mi.

Çocuğum ben, ellerimde bahardan kalma su çiçekleri. Acaba beni böyle de sever mi yıldızlar.