/bugün yapamazmış palyaço maskesini hüzünlerde unutmuş
palyaço azıcık yorgunmuş, biraz acıklı hikayeler okumuş
annesi neden doğurmuş sanki, her şey bir anda olmuş
palyaço kısa ömürlü bir gelincik kadar kırılgan
insanlar rüzgar gibi hırçın -bazen- dehşet verici solukları
öldürmek için esiyorken gelinciğe o aceleci halleri
olanlar olmuş.../





hayat alabildiğine sıradan
ve ben alabildiğine hoyratım bugünlerde
dudaklarım gülümsüyor yalpalayan çocukluğuma
ama kopmuş bir dal gibi inanmıyorum iyileşeceğime



benim gökyüzüm biraz eflatun
yıldızlarım karınca sürüsü gibi
haraç verilmiş biraz tezat
çelişkilerim mis kokulu hanımeli
ihsan etse de, gölgesini alıp gitse
bitmese yahut bu bir latife



üryan bu geceler üryan
anadan doğma tuzak benim gitmelerim
-ki ben hiçbir zaman hiçbir yere gidemedim-
gözlerim istemekle yalvarmak arası bulut
aklım ziyan, aklım talan, aklım biraz düş kovanı
eksik bir şeyler, iğneli fıçılarda oluk oluk akan hevesler



renkler içinde yiten benim, maskesini kaybeden ben
artık kimseyi de güldüremem kendime
gerçek yüzüm ve dudağıma bulaşmış hüzünle



ben doğmadım henüz onun içinde
ıslak sözü uygun gözü arıyorum şiirime
en fiyakalı cümleyi o’na yazacağım
bir kez gülümsesin yeter güneşe



ben hiç büyümedim gözlerim kapalıyken
gördüğüm bu düş hayat sadece
ben rüyalarımı arıyorum çer çöp içinde
gözlerim görmekten yorgun –görebildiklerini-
yalnızlığımsa delice koşuyor arap atları gibi



bir gün palyaço dedi ki;
bugün gülmesem
biraz ağlayabilsem
ne olur sanki?


alabildiğine sustuk, palyaço, ben, gamzeleri
gözyaşlarımız bütündü ve biraz dalgındık
kayıp düşlerinin u-mutsuzluğunu
med-cezir aşklara savurduk

sonra iştahla bir daha sustuk






fulya/nisan2011