kıyametini yaşıyorum ömrümün
mumlanmış acıların ışıltılı gecelerine düşüyorum
cehennemden ödünç alınmış ateşlere salıyor beni hayat
suskun bir adam oluyor sessizlik
sen adem oğlu harama mı uzandı ellerin
hükmünde eziklik kokusu
anlında cehennem tortusu

Havva olmaksa yasakların nesilden sunulduğu
Kadehleri avuçlamak

Hükmün sözcüklerinde asılı kalır
Gözlerin kendi kıyametime kapadığım sürgülerim olur ancak

kırıklarını almadan çizikler ekmek geceye
buğularında buruk yaşantıyı anımsamak
ve yeniden adlanmak için
iki hitap ekmeliyim adına ardına
yenilemeden anı talihsiz adımlarımı düşürmeliyim sokağa
ekşiyen yanımı alıp eşkıya tavrına sunmalıyım belki de

yanlızlığın gecemden tortularını atmalıyım
belki yeniden sokağına düşmeliyim
kim bilir
yeni bir türküde söylenir adın
ve yankıları geceden kalan
sus gönlüm
duymasın bilmesin kimse
sual olur sorgulanır acizliğim
itham olur incinir sensizliğim
sus gönlüm bilmesin kimse


şimo