Sadece Olursa

iki deniz feneri
yüzyüze
sırt sırta
omuz omuza
ortalarında beyaz yelkenli
sensiz sadece görüntü...
sesim sesin sonsuzadeğin

turuncu sarıyla sarmaş dolaş
kırmızının yatağında
hardal sarısı anılar yığını
ve göğe serpilerek martılar
siyaha ve azlığa yardımcı
sensiz sadece renk ve görev...
kalbim darmadağın...

çayımın dudaklarımdaki sırıtışı
ayrılığa rağmen sevmektir
yalnız dolaşmak kitapçılarda
sokak sanatçılarını izlemek
şekersiz kahvenin acısı/zı/sı
dokunduğunu düşünmek göğsüme
ikinci el düşlerine yakalanmadan hayatın
sensiz sadece acı ve hayal...
çayımın dudaklarımdaki sırıtışı
ağzın gözün yüzün hüzünlü dudağın

eski şarkılarda anıları bulmak sanrısı
uyumak korkusu
telaşın en biçimsiz sarısı
umulmadık anda gölgeli sokağın ucunda
kendi koyuluğuna soğuk deniz parçası
yıpranık bir nefes bile görmemiş
reyhanların kıskandığı
saç tellerinin tınısı
sensiz sadece duyu
tanınmamış sır
ümitsiz arzu...
şimdi yarın ve belki birdenbire
an/sızı/n...

sokak aralarındaki huzur karasıydı gözlerin
umutlara sürükleyerek adımlarının en yalın ıraklığıyla
saçlarımın terlemişliğini...

göz kapaklarının sesiyle irkilirken yüreğimde her sabah
boğuluyorum denizinde şimdi kalabalıkların
sonuçsuz dönüşlerin kapı aralığındayken
toplamı acılarımın
hardal sarısı anılar yığınının ortasında
geçmişi anmak olmak oluyor tek geleceğim
özlüyorum gidişinin yaşama detone oluşunu
susuyorum...

Kağan İşçen