Lila

gün batımının ardındaki ekmek kokusu
gelmeyecek olanı beklemenin saç ağartısı bu
rengi ara yerde kalınca bakışlarımın
tepeden tırnağa sen oluyorum bilsen
senden başka herkeste yerde ve şeyde
kendimi yok ediyorum
lila...

beni en son yalnızlık terk edecek
anlaşılır değilim uykuya bile sağır
önceliğim bir umuda canan benden önceki
sense
içimdeki en rezil eksiklik
sanki bahara ara verdi kuşlar
üşümeye başlayınca
suskunluğumun son yazı
lila...

hiçbir sabah korkusu
almayacak yorgunluğumu
ölmeye bile üşeneceğim
bitirmeye kıyamadığım bir yolculuktu
bencil gülüşlerine esir olmak
beni en son yalnızlık terk edecek
acılarımın yurdundan çıkıp
sende sürgünleneceğim
göğüme tenezzülünün cömertliğinde
lila...


ilk akşam üşümeleri zamanlı
orta halli ev saadetlerinde
tembel düşlü sohbetlerde ismimiz geçecek
seyrek de olsa
belki bir çocuk romanının ilk sayfasında
senin için uykusuz kalmanın
harikulade bir ayrıcalık olduğunu
bakalım kim ne kadar anlayacak...
lila...

Kağan İşçen