Yeniden doğmak için “sen”
Her gün ölmek için “sen”siz kalmak
Kafidir

Gün ışığında deşifre yalnızlığım
Hiç’liğin ayak sesleri
Çınlıyor kulaklarımda
Duraksamadan yürüyorum
Çilekeş âma bir eda ile
Avuçlarımda yüzüm
Daralan gönlümde hüzün
Unutma
Herkes gibi
Bir gün öleceğim

Sözün bittiği yerde öksüz yalnızlığım
Gün mü geçer?
Caddeleri tenha sokakları kaybedilmiş
Kaldırımları yıkılmış
Issız bir şehirde
Esarete ram duygularla
Boynu bükük şairin
Geçtikçe zaman daha bükük
Gölgelere sığınan yolculuğumda
Sonlanır yalnızlığım gelirsen
Söner lambaları sokağın
Eşsiz zaferler uğruna
Gecenin koynuna düşen “kahramanlar”
Unutulur ya
Bilebilir misin?
Titrerken soluğu şairin
Dağarcığından kaç şiir sığdırır
Kan damlayan zulasına

Unutma beni
Bir gün öleceğim diyorum ya
Öylesine değil
Bir dirhem aşka kendini satan
Benî âdemleri seyrediyorum
Adına sen diyerek bina ettiğim şehirde
Tattığımda ölümü
Muntazaman yazılmış mısralar
Müsavi kalacak sonsuzluğa
Koy beni âlî mekânına
Sefil kimsesiz bî-mekânım

Medet ey yar
Ya gün doğmayan geceyi sonlandır
Ya da yak gitsin ne varsa
Göm beni
Âlî mekanın en derinine
Ölmek için
Âlî mekânından başka yer varsa
Söyle hadi söyle
Orda öleyim

M.Z.

Resim:Nuri CAN

Yorumları ile sayfama renk katan değerli şiir dostlarını saygı ile selamlıyorum.