sanki taş yerine başıma çaldı bıçağı İbrahim
cansızken öldüm ben.

şimdi herkes Musa’nın Asası’yla doldururken kasasını
yine ölüyorum ölüyken.

yoksa
beni de sen mi doğurdun ya Meryem!
döşek denilen çarmıhta
parmaklarım mıh gibi
kanayan avuçlarımla ölüyorum her gece.

insan yüzlerinde tek sözün kalmamış
silinmiş gözlerdeki ayetler
her şey yalana dönmüş
her şey sahte;
beş dakikada beş vakit midir iman
bu muydu senin tebliğin ya Muhammed!
yoksa yine ölmüş müydüm Bedir Savaşı’nda!

ayazlar dindiriyordu bendeki ateşi
düşen karlara tutunarak yaşıyordum kimsesizce
gizlice kardan adam yaparak dağlarda
avunuyordum adam diye,
kar da kalmadı bu şehirde
adam da!

tekrar ölmek bir şey değil;
ama dört omuza yük olmaktan korkuyorum ben,
isterim ki
ne mezarımı kazan kazma kızsın bana
ne de iki kırık küreğin alacağı kalsın,
ak kefene sarılmasam da olur
minneti acı verir bana
koynunda yatacağım toprağın.

bahar geldi
yağmurdan adam yapılmıyor ki!..