-(Sesine kulak vermemem lazım şair...!) diye bana yazılan tek şiirin sahibi yağmuryürekliy(miş)im ithafen..Durgun sularda ki intiharları çabuk biter de, bir gün gelir de okur inşallah..Sesimin ilhamlarına, kanatılmış yarasında ki kurumuş iltifatlarına ihtiyacı var!-

Sesine kulak veriyorum sana en yakın zamandan,
Duyunca kanatma diye yaralarını bir daha .
Biliyorum ki dediğin gibiyim ayrıca,
Acemi bir ressamım ben, en baygın nefesinde.
Çiziverdiğim tablolarımdan birisin her seferinde.
Öldürüyorum renklerini fırçamın naif darbesinde.
Acıları alıp benim de yakasın var işte yine.
Sen susmuşken, eritirde ulular sana suyunu,
Gönderir diye en güzel besteyi günde beş defa,
Yağmur yüreğine ithaf edesim bir şiirim var,
Sevdası yalan olanlara adak ettiğin dualarınla.

Ben şimdi yanaklarında kelebek çiziveriyorum,
Sen bile duymayacaksın, duaların da bilmeyecek!
O yorgun bakışında ağlarken yalanlarıyla dünyaya,
Tülbent tülbent çekeceksin sırrını uykulardan.
Kaçacaksın terle gömülü kalmış hazinelerinden,
Yastıklardan küsecek baş olacak, susacaksın yeniden.
Ellerin, Çukurovadan ellerin dolacak pamuk pamuk,
Bir çocuk gibi güleceksin, ah o ellerin yumuk yumuk!
Sen susmayı seslerdan daha çok seveceksin yağmur.
Göreceksin bu ses gibi, her nefes susacak ansızın,
Göreceksin, en güzel beste hep yarım koyulur.

Sakar bir inşaat ustası gibi düşürürken her gün,
Hayata ait al renginde pişmiş hecelerimi,
Pimine timsal ettiğin noktamı koymayı bilmiyorum,
Bilmediğimden de susamıyorum yağmur yürekli.
Biliyorum böyle de gitmez, acıta acıta gün be gün,
Sussam gönül dayanmaz sen korksan bile yine de,
Durmayacak biliyorum seni de beni de ağlatan,
Son nefesini vermiş tüm hecelerin her seferinde.

Sen de öyle bir şey ki, öyle bir deniz dalgası ki,
Korkunu dindirecek yanlarımız hep eksik iken,
İnadına yaşamayı bekleyen bir ruh var ısrarında.
Peki sen sormuştun neyedir bu kıvranışın ve
Neyedir bu yüklendikçe yüreğime yüklendiğin?
Benim cevaplarımdan korkma ey yağmur yürekli,
Gel dinle, duy sesimi, sesini aç eski sözlerinin,
Kaybettiğin sevgiyi sormadan pimimi çek.
Patmalamak istediğim ana geldim belki şu anda,
Ondandır senin susayışlarında sana yazışım bu defa.

O kadar güzel tarif ettin ki beni en kısa mısranda,
Hayattan düşülmüştü dediğin gibi benim çetelem.
O kadar mutlu olmuştum ki ithafını görünce adıma,
Susmalara kandı da, yazamadı onca kelam bir sana.
Öyle bir, öyle bir kazaydı ki bu tevafukların babında,
İntihar mı ediyordun sen bana yazdığın o mısralarda,
Unutulmuş güzellikleri anar gibiydi sesin, soluğun.
Güzel bir suskunluğu paylaşan yüreklerimiz ardınca,
Sokaklarıma attığım en son cigara gibi sen bana,
En büyük yarayı açtın da gittin ansızın sokağımdan.
Olmaması değil, olmasının da değil teyakkuzlarında,
Bir terkediliş götürebilirdi bu güllerin arasından seni.
Yalan ki, üstün başın aşk iken sözlerinde susuverdi.
Bir aşk senin yüreğinden öpmüştü ki bir zaman,
Ben deştikçe kanadı, kanattım bilmeden yüreğini.
Affetmeni istesem duyar mısın söyle şimdi sesimi,
Ey bu zamana kadar bana yazılan şiirin tek sahibi!

Kırık düşlerin yolcularıydık biz, sen daha iyi bilirsin
O kadar mutlu oldum ki, sona yaklaştıkça şimdi,
İkindi vakti yağmurlarının yakarışı olan yüreğine,
Teşekkür borçluyum en güzelinden sana inan ki!
Yazılmamış olmaman belki de isyandı tenimde.
Yadigar kalacağını bildiğim içindi şimdi ki uğraşım,
Belki bir daha duymayacak sesimi sende ki yanım.
Ama gidişinde en güzel kelimeyi bana bıraktın.

Toroslar imdi eriyecek harından nehir nehir,
Ben de hep inanacağım, olacağım sana sefir.
Belki de gelirsin, okursun diye bir gün, kim bilir?
O güne kadar elinden tuttuğunu var say haydi,
Belki de dediğin gibi değil, değildir bunların hiçbiri!
Sen o kadar büyümüştün ki yağmur yürekli,
Ben küçük kalıyorum işte şimdi olduğu gibi.
Ben de sana aynısını mı söylesem bilmiyorum ama,
Elimden tut haydi, diyemiyorum ben de sana.
Çünkü yaraları kapatacak kadar kuru değil,
Kuru değil, gözlerim yüreğimi ağlattığından beridir,
Senin de acılarını paylaştığın şu dünyada .