‘Yaşamak neden böyle içler acısı,
neden bir uçurumun yanıbaşından geçen daracık bir yol gibi’..

v.wolf..

bakın dedim
köreldi gözlerim yazmaktan
görün dedim
intihar kokulu kınalı gelin çiçeklerimi
nasıl dedim
düştü elimden ıssız bir gece sabaha
alın dedim
sizin olsun yarenlerin taşlama sedaları
bırakın dedim
ben istemiyorum gülden bozma mavi aşkları
unutun dedim
yaralı kuşlar gibi merhamet bekliyor ruhum
duyun dedim
kanamıyorum artık eşkıya türkülerine
acıyın dedim
kanatlarım çırpınmaktan yorgun
deva bulun dedim
yarama...




yaşamak dedim
dizgini geminden kurtulmuş bir deli taydır dostum
gaddarlıkla süremediğimiz kibrimiz kadar toy
şaha kalkmaz, eyeri yoktur sıyrılmaz solukların
yeleleri savrulmaz rüzgarda, ayarı bozuk dünyanın




asi iniltilerim sustu
tenha sokaklarda çıkmaza boğuldu dermanım
küllendi hüznüm alkışlayın beni
sevdalara çaput bağlıyorum şimdi
usulca peydahlıyorum ölümlü dizeleri
erguvanlar yağmalamıyor benim şehrimi!




dünyayı kurtaracaktık oysa
hırslarımıza düçar olmasaydı cesaretimiz
kral sanmasaydık kendimizi masallarda
taçlara heveslenmeseydi başımız
yollar böyle uzak gelmeseydi ayaklarımıza
bir vedaya sığdırmasaydık merhaba niyetlerini
dünyayı kurtaracaktık oysa
dualı yakarışlarla




diyorum ki şimdi
ey hipokrat yemini içmiş doktorlar
iyileştirin beni, iyileştirin bozuk düzenimi
vurgun yemiş iklimime biraz anestezi
düşten kalma ezikliğime biraz morfin merhemi
ve can çekişirken boşlukta ölüme yontun beni




ve ey bilinmez alemlerin azizleri
ey kendini bilge sanan dalkavuklar
kolaysa; özgür’lüğe kutsayın beni
teminatlarım tükendi
üzerimden kaldırın artık
gözlerinizin ipoteğini
püskürtmeyin ruhuma
inlerinizden çıkma kin’inizi
asın beni
asın darağacına
yerin yedi kat dibine
gömün beni



günahlarıma kefaret istemiyorum cehennemde
’cennetimi ateşe veren’ azaplarla acıtın kalbimi






fulya/nisan2011