‘dünya çalınan bir davulun derisi gibi titreşiyor’

korkuyorum anne, deviniyor beynimde geceler
kurtar beni elini vicdanına götürmeyen zalimlerden





suretler bir bir soluyor gözümde
öfkemi dizginleyemiyorum anne!
içimden d-üşüyor güvendiğim dağlar
küçücük insanlara kocaman gözyaşları döküyorum


anne vefasızlığa kurban gitti endamım
aldandım, çamura bulandı sadeliğim
aklımı kaçırmam an’a muhtaç
gammaz sözler dilime dolandı bugün


ben nerede yanlış yaptım !
dost bilirken dost olmayan ruhları da
kalbime musallat ettim üzülmek için


anne bir çırpıda bitiveriyormuş ekilen emekler
ve siliniyormuş zihinden biçemediğim iyilikler
gitmek istiyorum bir darbeyi daha kaldıramam
k a l d ı r a m a m n e f r e t i a n n e !


ben bunu hak edecek ne yaptım derken
iftiracı pis bir kurşun tam da şah damarımı vurdu
mülteci bir zavallı gibi aklanma eylemlerine koşarken
oluk oluk kanıyorum en sağlam yerimden


dost dediklerimin vurgun yedirdiği; kalbim!
kalbim şimdi çok zavallı, kalbim yine yangın yeri
kırgın ve paramparça kalakaldı ellerimde
k a l b i m h ı ç k ı r a h ı ç k ı r a a ğ l ı y o r a n n e !


YİNE ’BAŞIM DÖNÜYOR NİYE İÇİM GEÇİYOR’

‘n i y e b ö y l e a n n e !’





fulya/nisan2011