Denizin ve Toprağın Tortulusu

saklıydı yüzün ellerin gözlerin kirpiklerin her şeyin
demek ki yaşam
anımsayışların ıslaklığında yüzen bir sandalımız vardı
ben hep miçoydum uslanmaz aptal serseri
sandalımız dediğime aldanma isteklerimiz
kaçırılmış zamanın geriye dönüşsüzlüğü
ben hem miçoydum hem tayfa hem çımacı
ben senin için her şeydim
her şey benim için sendi
ama sen her şey için ben değildin


denizden çocukların vardı
saçları portakal kokulu iki deniz kızı
bense aklımı kaçırmışım tropikal sarışınlıklarla
vietnamlı yoksul bir balıkçının merhametli ellerinde
ağlamaklı
aklımı kaçırmışım
çeltik tarlasında yüzüne gülerdim çin’li bir kızın
senin için her şey ben değildi
denizde iki kızın vardı
biri çekik gözlü biri sarışın
ben aklımı kaçırmıştım


pyongyang’da bir işçi sabah ekmeğine kalkarken
düşlerim saklıydı paylaşmamaya
yüzün ellerin gözlerin kirpiklerin her şeyin
demek ki yaşam
bir onları paylaşmazdım


öpseydim seni sesin hayatın tek özelliği
karşıma otururdun hayatımın karşısı olurdun
karşımın hayatı olurdun
ara sıra vietnemlı yoksul balıkçının elleri
ara sıra çeltik tarlasında çin’li kız
pyongyang’lı işçinin sabah ekmeği
bir benim öpüşlerimin sıcaklığı olmazdın
iki kızın vardı denizden olma deniz kızları

’gözlerin kara toprağı acılarımın
bak bana...gömülsün acılarım bakışlarına...
göz kırpışlarına muhtaç mezarım
sonsuzluk kader bilir
kirpiklerinle anmayı ömrünü...’


seni bir kez öpseydim evreni öperdim
evrenleşirdi mutluluğum...yasaklanan umut...
pyongyang’da sabah ekmeğiyle ısınırken ve ışırken gün
burada adana akşamlarının portakal çiçeği kokusuyla
gürül gürül akar kanımda vietnamlı yoksul balıkçının elleri
ağlamaklı...
denizden iki kızın vardı...bir çekik gözlü biri sarışın...

Kağan İşçen