Ölümü Heyecanla Beklemek

bir şehrin sessizlik anıydı
gidişinden kalan
ve güvercin sesleri hatırasızken
eski soğuklar gibi kokardı ağaçlar
akşama gömülmek isterdim...

koyu sert sokaklarda çocuklar uyumuştu
aşk hiç yoktu...çığlığım sıcacıkken yaralarımda
geceye kapanmış bir kapıyla vurulurdu gençliğim
bulanık sulara teslim olurdum
sana şaşkınca gelmek biterdi
ölümü heyecanla beklemek...

sönmüş ıslak ışıkların hayduduydu ünvanım
ezberlenmiş bütün acılardan çok uzak yalnız
kanımda saçların yosun bağlardı
nefesimi karardım nefesinle sanki o an
serserilik surlarından düşerken ömrüm
dipsiz uykular kadar boğucu kabuslara...

kollarımın isyanını anlardı yollar
şoseler patikalar...dağ ürpertileri...
rüzgar ispiyonlayana kadar
keskin bir hırıltıyla çaresizliğini
anıların izini sürmekte ve kuzgun
anlamazdı kimseler
yenildiğini yayla yorgunu ufukların...
geldiğimi sanıyorum hala...
çünkü en güzel yalnızlık benim...

Kağan İşçen