aldırmıyorum yitikliğime
mevsim ne olursa olsun
solmasın gökkuşağı rengi
artık iyi biten masaldan yanayım
kendine deva bir
yara misali




tohumlar saçılır umuda
gidemem
gidemem haziranda
başaklar boy verir yokluğumda
kör kütük sarhoş olur toprak
nakaratını birlikte söylediğimiz
şarkılar susar
ben
kadehleri kırık bir masada uyanırım
suskunum
yüreğim anka




içten içe kanar sol kederim
bir tek hançer yarası kalır geriye
tutkulu bir sevda ertesinden
sönmez tenim
gözlerim dönüş yollarında

erim

erim

eririm





gidersin
boynunu bükük koyup gecelerin
bilmezsin
yıldızlar düşer
gök kaygan olur bu vakitte
düşerim satırların diline
alınyazıma sürülmüş gıybet kadar
yanar canım
kibrit çalımı sözlerinle




ne vakit dursam seni sevmeye
büyür heybetin
sözlerimin aralığında
ıhlamurlar çiçek açar
ince gül ağaçları gülümser sıra sıra
öyle büyürsün ki gözlerimde
kıyamım yetmez aşka




yine ben
nafile şiirler yazarken
nazlı dağın edasıyla
güpegündüz çalar duygularımı
haziran
ve
alnımın teri damlar
yokluğuna kahırla




alacağım var sevdadan
ayrılık ve hüzün
onun üstüne katmerlenen her gün
günaşırı güneş
kara duman gölgelere sinince
düşeceğim aklına

düşeceğim

tüm ağırlığımca




neresindeyim umudun
hangi yanımda
sevdamın vaftiz edildiği haram suyu
içtiğimden bu yana
sızar avuçlarımdan güz çiçeği kokusu
gözlerimin buğusu
safran sarısı




zor olacak zor
haziranda gitmek
serpecekler toprağa anılarımı
ellerimde o hüzün terleri
aşk ezgin yazılacak
şiir diye yağmurlara

acıyı çekecek toprak...