Çal ne geliyorsa aklına...
Kimin için çalarsan çal da, benim çıkartacağım yol belli.
İster hicaz, ister nihavent
Bir su damlası düşer , ateş gibi bağrıma...
Ahh hüznüne giriftarım,
Ay yüzüne düşürmüş ışkını,
Sebebi meddim, istikbali kıblem,
Ne vakitsiz sevmişim seni.
bir martının kanadında,
Bir sümbül kokusunda,
Bülbüller konaklarken bir gül-i zar da.
Yolunu kaybetmiş bir kervanım.

- Derken satırları şiiri yazana, uzaklardan bir ses getiri sesine katması için. Bu şiir ne gariptir, yüreği iki ettirir kaleme. Bir aşık söyler, dinler maşuk’u, bir bakmışsın maşuka dönmüş, aşk bellediği.
Göz de ikidir amma bir görür ya hep. Peki ya yürek ?



içim sızlar, için için sızına,
kara toprak, bana baksa aklanır.
Sular seller gibi çağlardım amma,
Elim kolum, sen deyince bağlanır.

Gülün yaprağını rüzgar savurur,
O yaprak beni yakar, kavurur ?
Deli gönlüm yalnız senle avunur.
gözümden süzülür aşk ile canla.

Duydum kime baksan, beni görmüşsün.
Dünya zilletinden , omuz sirkmişsin.
Beni umursamaz kabul etmişsin.
Kalp kalbe bağlıdır, aşk ile canla.

Şimdi lafla yürütme sen bu gemiyi.
Senin olan et ise, benim kemiği.
yağlı urganlardan , aşkın ilmiği
Dantel sanıp, görüntüsüne kanma.


der.... ve uzayacak satırları kestirir şiir. Yazanın yaptığı kaleme dökmektir. Asıl hikmet harflerden hece, kelime ve manaya sebebiyet verdirmektir. Hikmetler ardı ardına gelir sonra...
Biri okur, yazan olur adeta, biri okur, bana yazılmış ki der.
Biri okur hiç beğenmez es geçer, biri okur oda kendinden geçer.
Bir şiirden neler çıkarır insan, nasıl şaşırır bir diğeri.
Bu kadar renk bu kadar manayla doldurmuş rabbim bizleri. Her birimiz ayrı alem, Her birimiz ayrı renk. Bunları görebilmek ne büyük nimet Yarabbi. Bu gün şükredecek bir sebep daha, haydi dostlar ulaşalım felah’a.

Ya Hayy...