Şımarık ve tehlikeli şakalar yapabilen bir ışığın
peşinden sürüklenmekten nefret eden bir gölge olarak siz,
boşlukta çiçek yetiştirmelisiniz.

Richard Brautigan

....henüz tükenmedi ferim
boşluğa bırakıyorum sesimi
gidip sahibini bulsun nefesim....




bir masal düştü parmak uçlarıma
şehrimin gözlerinde deli bir yangın şimdi gece
inadına tütün sayıklıyorum yeminlerimi unutup
şiir de nikotinsiz olmuyor ki biliyorsunuz işte


ben gidemediğim o uzak ülkeyi düşlüyorum yine
yağmur toprağa küsmüş gibi gökkuşağı vermiyor düşüme
sıkı bir pazarlığa tutuşuyoruz
zoraki bir bulut mütemadiyen gülümsüyor
umurumda değil
mutluyum zaten


ben masalımı okuyorum
uzak ülkedeki değirmeni de bilmezsiniz siz
hatta deredeki balıkları, su yosunlarını da bilmezsiniz
öyle azsınız ki, tükenmekte hayal ettikleriniz


o uzak ülkeye benim gibi siz de gitmediniz zaten
ama ben biliyorum görmesem de biliyorum
bir gün ölmek için gideceğim oraya
saçma sapan şarkılar dinleyeceğim
hatta bilmediğim dilden sorulan sorulara kafamı sallayacağım


ama siz başlarınızı çıkaramayacaksınız esaretinizden
hiç merak etmeyeceksiniz belki
karanlığınızda boğulacaksınız körken ve sağırken duymayacaksınız
bir martı kanadına takılıp da yollara -neden- düştüğümü dillendiremeyeceksiniz
biliyorum beni hiçbir zaman anlayamayacaksınız!


siz hep şikayet eden çoğunluk!
azınlığımla karşınıza dikileceğim
şükredeceğim yaşadığıma
ama öldüğüm vakit müteşekkir bir suret takacağım
kır çiçeklerinin mesut ve riyasız rüzgarlarını savuracağım yarınlara


su olup akamayacağım belki
kuşanamayacağım platonik sevda yanıklarımıda
omuzlarıma yüklenemeyeceğim karşılıksız aşklarımı


ama biliyor musunuz ben yine de gideceğim
sapsarı başakların üzerine atacağım kendimi
gözlerimi kamaştıran güneşe dönüp diyeceğim ki


’işte buradayım iliklerime kadar katletsene tenimi, tenimi, ten.. imi…’


sonra gülümseyeceğim gururla, o kadar
meydan okur gibi..




fulya/mart2011