Yok mu korsan Mahmut, şu bakkal çırağı
otobüs duraklarında
rastlantısal karşılaşmalarımızın dimağı
ocağımda incir ağacı

Evimin direğine çöktü
köklerime kibrit suyu döktü
ne sigarası bitti
ne sineması
gece yarılarında çat kapı düşerdi
kimseye bırakmadan ne varsa yer içerdi
ama hakkını da verdi
nasıl bir doğal yetenek ki
inan bir an bile sektirmedi
usulca bildirdi
durakta olacağın her vakti…

II

yese keşke yemez içmez
pintilik abidesi
ev sahibi
her ay fazlasıyla ödetti
sana komşu olmanın bedelini,
bilmez hassasiyetimi
köşk sanır yıkık dökük evini

yeter
anlatmayacağım
çam deviren garson Mehmet’e sitemlerimi
köşe başındaki simitçiyi

sana rağmen seni…


III

Fal bakamam
bakma sen iyi bakar laflarına
kahveleri ısmarlanmış tetikçi onlar
‘İyi bakar’ı duyurmak için umutlarına
Dudaklarının izleriyle kutsanıyorum sadece fincanlarda


Resim çizemem kağıtlara
fırçaları da duvar badanalarından bilirdim
Allah’ım ne ağır bir iştir o badana
Kramplar girer boyuna/kollara
Sur olur o küçük duvarlar
kapanmaz yaşanmışlıklardan sırlar

Elimde bir resmin var
kimden nasıl aldığımın geçmesin bile bahsi
söylemem hiçbir yerde alsalar nefesimi…

/kimseler görmedi objektifsiz ellerini
ara ’ara güler’di
güzel dost, adaların seyyar fotosu Necati/


Eter bozdu sanırım kafam acayip iyi
alay ediyor benle vurduğum fırça darbeleri
bakıp da inanma kaymış gözlerin gayretini
ve o gayretin sahte şahitlerinin sözlerini
kim yaptıysa yaptı yağlı boya resmini

/Esnaf sarayı kat iki
ağabeylik yapmakta üstüne yok
harbi ressamsın Hilmi abi/

Kör gözün artık gör dediği,
gerçekleşsin umuduyla beslenen düşleri
senden bana izi düşen günün getirdiklerini
kalemde gizli kalmış gönül dehlizlerini
yazarım...

dizelerim senden
İnkar edilemez aidiyeti
sende tüm temelleri

IV

üç beş kişi ile kurulmuş bu trajikomik çetenin
yaptığı birkaç küçük dümenin,
itirafıdır kayıtlara geçsin…
Gasp etmedim elindeki ekmeğini fakirin
öldürmedim düşlerini minik ellerin

sorsam bilir mi hece hece atışan Şairler
aşk bunun ne kadarını hazmeder?