Kurumuş tomurcuk güller gibi
Büzüp kemirerek dudaklarını deme öyle
Ottan çöpten aşk olur mu diye
Maharetli ellerle Ot ile çöpü karıştırıp birbirine
Büyüler biliyorum senin beni sevmeni sağlayacak
Kestirme
ve masalımsı
Mutluluklar vaad eden atide

Ben şaman değilim biliyorsun
Efsun kokan bir aşk yaşamayı
Senle yaşamak idesine rağmen
Bunu sana yaşatmayı
Yediremiyorum maalesef kendime
Hiç de ahlaki gelmiyor
Hayatın akışının aksine
Konu malum olsa bile

Bu nedenle
Gözlerinden alarak tüm ilhamını
Nasıl sevilmediğimi anlatan
Sarı benizli ve hastalıklı
Canı çekilen dizelerde
Can çekişen
Biçare şiirler yazıyorum
Yalan teneffüslere

Ben şair değilim biliyorsun
Nehir kenarında içtiğimiz sabah kahveleri gibi
Sigarayı da terk edemedim
Parmaklarımı sararta sararta
Hece hece
İçimden can çekiyorum
Tanırsın
Ay ışığından amele yanıklarını dizelerimde
kendi kalemimin üstüne düşüyorum

Tiryaki değilim biliyorsun
Habis bir ur gibi
Sonbahar çökmüş nefesime
Her gün yaprak döküyorum
Sevdalara sevdalanmak üstüne

Bazen insanın içindedir parmaklıklar
Döndüremez sırtını ve tutunur esaretine
Yoksulluğunu boğmaz kalabalıklar

Filtrelerinde izi ıslak dudaklarının
Kadehlerde buğulanır şuh kahkahaların
Alımların
çalımların
Biliyorum tendeki renk değilmiş
Sana tüm bağlılığım

Yüzleri siliktir tüm romanlarda kadınların
Nedense mimikleri hep keskin
Hangi yazgının Lamia’sı sen değilsin?

İyi okuyucu değilim biliyorsun
‘Aranıyor’ sayfalarından başka
Okunacak ne var ki mecmualarda
Kafa verip müzakere yapadursun tüm dünya
Nükleer teknolojiyi kullanmayacaklarsa
Ayrı kalmış aşklarda

Ben katil değilim biliyorsun
…

Sen olmayınca ben
Bir şey değilim aslında

Bilmiyorsun