Ey hayırdan nasibini almamış yaralı gönül,
Dünden bu güne hep yoldaşım sen oldun
Vadide vahanın yanında sahraya yumuldun
Gittin onca insanın içinde hep vefasızları buldun
Allah’ın belası yürek en sonunda sonum oldu.

Kilim gibi döşedim acılarımı
Gözlerime mil çekip yıllarımı çaldılar
Umrundamıyım sanki kimsenin
Sır olup gidişimin farkına bile varılmayacak
Umutlar zamanın ardında kalmışsa
Yeşeren filizlerde açan güller de solsun,
Sevda uğruna süründürmüşse kader ,
Varsın keder de gitmesin.

Bu postu koca aleme çok gören dost sandıklarım
Ben size can verirken her fırsatta canımı yaktınız,
Mızrak gibi bağrımı deşerken sözleriniz
Suratınıza küfredercesine sustum anlamadınız,
Üzerime üzerime gelip iyiden iyiye tükettiniz
Kaybedecek bir şeyim kalmadı
Oysa siz herşeyimdiniz bunu unuttunuz,
Mıh gibi çakın aklınıza şimdi
Ben yaşattıklarınızı asla unutmam.
Siz daha beni tanıyamamışsınız.

Bilmezden gelişlerm, aptala yatışlarım,
Kaybetme korkumdan değil
Karşımdakinin yalan söyleme potansiyeline olan merakımdandır
Cefadan vefaya yoğurdum ömrümü,
Yılların yorgunluğu var gözlerimde,
Günahtan sevaba tonlarca yük taşıyorum
Buz dağı yüreğimi avutacak
Bir çift söz ,bir sıcak tebessüm arıyorum,
Uzaklara yaslanan bir kara sevda,
Ufukta batan filizlenmemiş umutlar
Her gün batımı bırakıldığım yere bakıyorum.

Öksüz çocuğun kirli saçlarının arasında ıslık çalan rüzgar gibi
Boğazıma düğümlenir hıçkırıklarım.
Neye yarar sanki anlayan olmadıktan sonra sızlanmak.
Oturup bir köşede ağlamak istiyorum UTANIYORUM
Geriye dönüp baktığımda
Yaşantımda utanç duyacağım hiç bir sahnede rol almadım,
Yüceler Yücesinin bahşettiği hayatı şerefimle yaşadım,
Tek pişmanlığım kuruş bile etmeyecek insanları
Ayaklarımın altından alıp başımın üstüne taşımaktır.
Şimdi,ait oldukları yere atasım var ama şerefimden UTANIYORUM.

Mehmet Zafer