Ertelenmiş baharların uğultusuyla çoğalıyordum
Kendime kırgın bir nefesle,
Gecenin uzağında
Seherin dudağında bir yerde
Seslerden uzak
Yüreğimin yamacında
Kaydım kayacağım s/aklanan düşümün
Ömrüne sığmayan sabırsızlığında
Bir umut yelken açıyordum
Duldasında satır aralarının…


// Sen ey koca şehir
Yolunu kaybetmiş çocuktum sokaklarında
Onurlu yalnızlığın izlerini arayan
Sustun dudaklarımda
zifti kandiller yaktın hep avuçlarıma….//

S/öz b/aşka b/akıyor sandım
Ne çok yanıldım
Yanılgılar kutsadı gözyaşlarım…
Çenesi yitik masalların kahramanlarına ırgat başı cümleler kuruyorken
Şiir dibinde iki büklüm kırıldım…

Saçlarıma takmıştım oysa en deli yanını çocukluğumun
Ve gözlerime yaşama sevincimi…

Kurak coğrafyamın şivesiyle
Umutsuzluğuna boyun eğip güneşin
Zemheri üstü kardelen kestim…

Kendime uykusuz kendime s/estim....


Dizlerimde ki yara izi çocuksu heyecanlarımın temsili
Enkazımın aleni göz ucu tecellisi…


Kirlenerek ve yırtılarak büyürken adımlarım
Ana olmayı sevdim
Oğul olmaktan ve sapan tutmaktan geçip…

Uzattıkça çehremi seher dokunuşlarında sırlı aynaya
Yorgunluğumun cesedini seyrettim…


S ustum şimdi ruhumun kangren yarasına
Bir avuç hüznün yüzüme fermanıymış yaşamak
Kırık bir başaktan öğrendim…