yazarım ben.
hayatı yazarım.



şiir olsun mu hayatın adı?
yazmaktan
ve yaşamaktan yana...



I.
satırları yazarım ben
onlar yolunu bulur içimde
düşünmedim yazarken kelimeleri
bir kez bile geriye dönüp bakmadım

herkes yazar ya hani hayattan yana bir şeyler
benzer yaşamların benzer ölümleri gibi
ama ben!
tutsak yaşamları
yüreğin darağacına asıldığı kıyıları
duvağı açılmamış hüzünleri
ruhun en derinlerine üfleyen neyi bilir
onları yazarım...

yazarım ben
sizler gibi...
ama!
ama ben... son/baharda kuruyan yaprakların çilesini bilirim
rüzgarsız sallanmayı ve kopup gitmeyi bir boşlukta...

yazarım onlar gibi...
yol alırım gecelerin koynunda
şair sanırlar beni değilim
birkaç gece uykusuz kaldım mutluluk ve özlem dolu
birkaç paket sigara
rakımla mezelerim ve dostum ve sevdam
hani hep öyle başlar
hani hep öyle denir ya…

II.
offf ne de çok karmaşa var ellerimde
aynalar kadar kırılgan
yollar kadar uzak
yürek(ler) kadar uslanmayan.

garip, tuhaf adı konmayan haller durur avuçlarımda
tutamadığım anların garipliği
kendimle bir yaşam
bana dönen bensiz yollar…

III.
okunmamış senaryoların tam ortasında
unutulmuş bir rol var elimde
bu rol benim
biraz ürkek biraz karamsar biraz çocuk
en çok da hüzünleri okşayan
kendim gibi…

IV.
bir hayal tutuyor şimdilerde ellerimden
bilmediğim!
ruhuma aşina, tanıdık bir yabancı sıcaklığında
bir hayal işte... yol tadında bir hayal
raylara yaslanılan ömürde
uzayan hasretler
bilmem kaçıncı bahara kalan vuslat(lar)
biraz ben biraz sen, biraz siz/onlar gibi…

sahi söyle sen kimsin?
hayatla aramdaki parantezde neden sen varsın?
sorgulanmadık yanlarımı tutarsın?
oysa isyan sayıyorum ben parmaklarımda
tıpkı dün gibi
isyandayım kendime bugün de
peki ya sen?

sen... nereye koyacaksın ellerimi
nereye koyacaksın yüreğimi?!

V.
yazarım ben
sen dediğimi ve bilmediğimi!
molalar gibi hiç uğramadığım ve atamadığım adımları...

VI.
ben yazarım
ve
derim ki ben
şiir olsun hayatın adı
yazmaktan
ve yaşamaktan yana
şiir tutsun ellerim(iz)den d/üşüyorken
gerisi?!...
gerisi de gelir belki...