Gönlümün en günah yerinden
taptaze yaralar sunuyorum gözlerine..
Oysa sana sevgili dediğim ilk gün
ne umutlar serpmiştim yüreğinin en kurak iklimine..
Affet beni can!
Gülüşlerimi asıp arkamdan salladığın ellerine
Gidiyorum..
Gidiyorum işte
Şahsiyetime küfürler kusarak
Seni sevdiğimi unutarak gidiyorum..

Kahramanı olamadım en güzel masalının..
Çünkü ben mutsuz sonların babası,
Hüznün gayrimeşru çocuğuyum..

Gözyaşlarıyla tutunuyorum yaşama..
Yanlış anlama sevgili ağlamıyorum..
En son doğumhaneye bıraktım ben gözyaşlarımı..
Baksana doğarken bile ağlatmışım beni hayata getireni..
Hüzün emmişim 6 ay ana yüreğinden..
Bundandır bana getirilen mutlulukların karşılığında hüzün kusmam..
Mazeretim çok ama gereği de yok.
Gidiyorum işte..

Gözlerinden yaş emip gidiyorum..
En saf duygularını çalıp gidiyorum..

Biliyorum..
Kabuslarım olup kan süreceksin gözlerime her gece..
Kelimelerimden mezar taşı yapıp
Ruhuma küfretmelerini isteyeceksin okuyanlardan..
”ama ben seni seviyorum” dediğimde
Yüzüme tüküreceksin içtiğin tüm yağmurları..
Biliyorum..
Ama gidiyorum işte..
Dualarında ellerinin yere bakan tarafında ezilmeyi göze alarak
Tüm karaktersizliğimle
Gidiyorum..

Affet sevgili!

“Seni seviyorum…”