Acılarla dolu bir hayatın akışında
Bilmeden ızdırapların son durağı oluverdim.
Titrek dudaklarla umutsuz bekleyişler içinde kaldım
Ürkek gözlerde kaybettim mutluluğun ayak izlerini
Zamanın raylarında mendebur bir yarayla aksak aksak yol aldım
Zift kokan tünellerin ucunda görünen ışıkta ilerlerken
Dilim tutuldu,gözlerim ıslak,yüreğimde buruk bir acıyla kaldım
Dizlerim bedenimi ayakta tutamadı,çıkmadı sesim
Oysa düne kadar yarınlara ne umutlar besledim
Kanadı kırık bir beyaz güvercin şimdi ömrüm
Vuslatsız bir kör düğümde boşuna kanat çırpmaktayım
Ufkum karanlık, zifiri gecede ayazdayım.
Gönül bahçeme her renkten çiçekler ekmiştim
Desen desen işlensin diye ozanların sazında
Her gün aşımı açan çiçekler şimdi solgun
Menbası kurudu yaşam pınarımın damlaya muhtaç
Bir ben kaldım acılarımla ölümüne suskun
Nihai kararı verecek mercilerin en yücesi
Durmak istesem duramam alır da başımı giderim bir gün
Soluksuz bir yaşantının soluklanmak için duraksadığı
Ezgin bakışların odaklandığı yolun sonu
Herşeyin bittiği gündür bu gün.
Kördüğüm gecelerim,yarınlarım puslu
Ey gökyüzü sen şahit ol yaşadıklarıma
Bu çehrin her sokağı çıkmaz sokak olmuş
Uçurumlar kazılmış yollarıma dost çehreli mendeburlardan
Gecelerim gündüzlerime pusu kurmuş
Gözlerim yarınsız sabahlara güneşsiz uyanır
Mutluluk gökyüzündeki yıldızlar ötesi kadar uzak
Çektiğim bütün acılara iltimas geçerek
Bütün çıplaklığımla gidiyorum
Bitmek tükenmek bilmeyen arzuları kalanlara bırakarak
Bir daha dönmemek uğruna gidiyorum işte.
Freni patlamış kamyon gibi uçuruma yuvarlandım bu sevda yolunda
Yalpaladım,taşa,duvara çarptım,
Tutunamadım bir kenara,enkaz olacak elbet bu gidişin sonunda
Gözlerim puslandı,sesim düğümlendi hıçkırıklarımda
Geriye baktığımda acılarımın bıraktıklarıyla
İzaha gecikmiştim çoktan
Anlatamadım bile...............

Mehmet Zafer