Merhaba insan!
beni unuttun sanmıştım çoktan
kapılarım her zaman sana açık
yeter ki kilitlerini paslandırma
elimden geleni yaparım o zaman...


Gecikmek için ölmen gerek, kıyamam ki sana
her gün bana ümitle seslenişin olmasa
mühürlerdim o zaman tüm kilitlerimi
sen beni öyle çok sevdin ki
bazen sonsuz olanı da unuttun
arada kulağını çekmedim değil hani !


Biliyorum kırılmazsın hepsi iyiliğin için
renklerim aldatmasın seni sakın ola ki
arada siyahın içine beyaz da atarım bak
her zaman göremezsin belki,ağlarsın !


Ama inan ki hemen gökkuşağın hazırdır
yağmur bitimi, bütün renklerimi yayarım
üzülmene gelemem ki,sevgi dolu gözlerin
çok istediğini anlayıp, kucağımı sıcak tutarım
hınzır gülüşüne bakıp, hediyelerimi yollarım...


Belki bir gün, sevdiğinden aldığın bir öpücükle
belki bir gün ,babanın aldığı o minik düdükle
ya da kimbilir; kucağına aldığın bir bebekle...


Ümidinle, koynumda hemen uyumaya dalarsın
unutursun ağladığın, gökkuşağı öncesindeki geceyi
hepsini unutursun kederinin, savaşına dalınca
kurşunlarım gelse ne yazar, yine toparlanacaksın...


Demiştin ya, daha çok görmek istediklerim
demiştin ya, belki en çok istediklerim,ertelediklerim
hepsini çoktan hazırladım, sen yeter ki bana yetiş
pembe de senin mavi de senin yeşil de...


Tut, şu yıldızlardan atacağım kuyruklu olanı
ve sakın bırakma, mühürlerini sökecek kilitlerin
oda oda mutluluk,renk renk yaşamlarım çok
hem de çoğunun tutulmuşluğu yok
astım gökyüzüne parlayan şimali,haleyi
gireceğin bu yolda, ışık tutacaklar sana...

Hadi, samanyolu çok uzun, acele etmelisin
hele şimdi asla gecikmemelisin !
anahtarın elinde tut şu ipin ucunu
endişelenme,biraz ben de çekeceğim seni
sen sevdin de ben az mı sevdim sanki seni
bekliyorum işte MERHABA İNSAN!


(Şirin Kelebek)