İçim düşsel bir şezlonga sımsıkı sarılı
Kanıyor parmak uçlarım
Sesler duyuyorum,öyküsünde havalı mı havalı
Ölüveriyor sesler;uçuyor kuşlarım

Zaman eğreti bir dal gibi pencereme sarkmış
Nefesini almaya zorlanıyor son notasında
Şarkısını oysa bitirmemişti daha şarkıcı

Dilim pense ile girdiği savaştan ağır yaralı
İhtizaz ediyor ellerim sonu gelmeyen makbere
Her gün ölüvermek için doğuyor gözlerim

Başka bir hicranı düşünemiyor hayal ifratlarında
Ney taksimi andırıyor gökyüzünü karanlık
Oysa daha gitmedi gecenin kardeşi aydınlık

Bacalarından tokat tokat iftar açılıyor sinilere
Gönül muhabbet dergahında suskun yeniden

Konuşmak sükut ediyor sevilenin yanında
Ve tüm mutedil hislerimin yanışını hissediyor ruhum
Kıpır kıpır aynalar,sokaklar

Zemheri kış aylarını özleyen paltoma sarılıp
Sokağımda yedi kere dönüyorum yeniden
Zaman yitik bir sevdanın düş kırıntısı ellerimde

Şeftalisini bitirememiş bir çocuk olmanın hüznünde
Döndüğüm sokaklarda ıraklaşmış bendime
Yükseliyorum kimsesiz kendimle göklere

Ne şiir ne şair yakıyor gözlerini artık sevdiğinin
Mutlu bir hal dokunuveriyor Cennet mahallesinde

Sevmeyi özlüyor,sevilmeyi;yüreği derdinden bezgin
Öyküsünde garip mi garip,yetim düşlerinde
Baharı andıran nazlı bir çiçek

Ve beden ’yeter’ diyor sükut sahibinin dilinde
Sükut eden şair ölüyor aslında her saniye

Ne ney nedensizdir biliyor;ne de beden yetersiz
Uykusunda bir parşömen kağıdı rüyası sabahların

Ne ahu gözler de ne de şifalı derman bekleniyor kapısında
Eller yorgun düşüyor soytarı bir şairin odasında

Düşsel bir kırıntı oluveriyor tüm yaşananlar
Tüm kırgınlıklar sahiplenmiş düşlerin ardı sıra
Dönüveriyor iki çeşmin sarnıçları arasında

Ne kadar dönse de sokağında yüreğim yana yakıla
Yine düşüveriyor semasından yer yüzüne bedenim

İlahi bir aşkın sanatına mazhar dokunuyor terk oluşlar
Oysa dayanmak hep güç oluyor hasret ile kalınca

En sonda tüm dönüşlerin ardı sıra mesele sonlanınca
Gerçekten sevip sevmediği anlaşıyor şairin

Seviyor;oysa anlatamıyor dil-i zakkum kabında
Neden derse;neden bile çaresiz bir bulantının içinde

Belki de bir az zaman dönüverse dünya içinde
Anlarsa değişecekmiş gibi her şey kendi sesinde

Ne kadar da kısa tutmak istese yürek sözlerin gidişini
Gazel oluverir saymak istese yazılan tüm heceleri

İrtikap ettiğim son hece olmasa da bu yazdığım
Son bir elveda gibi gülüyorum herkesin yüzüne

Şairin sevgisi biliyor ki yine emin ellerde
Sevdiği canan onu çok sevmekte
Neden yazan gönül de konuşmaz,aslında bir bilmece
Bu bilmece de sevgileri değil ama;umutları söndürmekte

İşte bundandır gümüş yüzüğün parlak ensesinde
Şair biraz çeksin kafayı hüznün yaşandığı bestelerde

Belki de biraz yalnızlık iyi gelir sevgilisinin sevgisini görmeye...