Hangi kelimeye sığdı senden bana kalan büyük hasret?
Hangi mevsim ağlamadı,hangi bulut ıslatmadı yanağını?
Kalpsiz falcıların oyununa mı geldik,ansızın yandık mı?
Hangi çiçek de kaldı hayallerimiz,polenimizi kimler çaldı?
Umutlar tükettiğimiz kedere gün geçti de,aşk tüllendikçe;
Umutsuz olmadan sevip de, birbirimize alışmadık mı?

Oysa biz,’hangileri’ sevgimiz adına söz verdik sormaya,
Hangi güzel mevsim de umutların meyveleri soymaya,
Hangi güzlerde birbirimize sarılmaya,derman olmaya,
Hangi yalansız sofrada bir ekmeği suyla paylaşmaya,
Umutlu yarınların en güzel aşkları adına ve uğruna,
Sevdik ve sevmekteyiz,olsa da bir yanımız hep eksik!

Ne de olsa sevmeler yalan değilmiş,anladım ‘hangisiz’
Hangi sevda değil,hangi sevgimle sevindim elemsiz
Bilirim artık,hüzün de olsa kelimeler bende sebepsiz

Çünkü sevmek;hüzün ile saadetin ‘hangisiz’ aşkıdır;
Her gün özlemle anıp,bir gibi,bir için tek yanmaktır!