eski günler olurdu senden sonrası
ay parçası bir çocuğun en sevdiği şaka anı
gün başlangıçlarına köprü olan acının kekremsiliği
eski filmlerde kalan masumiyetin kabullenmesi
bütün sonları...

haşır neşir olduğum bu öylesine akıp gidişte
çifte hıçkırıklar dolaşırdı ayaklarımıza
aramıza sokulan masaya bıraktığımız hüzünde
çıplaklığımıza umarsızlığı güdük yorgun zamanların...
ve sanırım bir ben sana benzeyerek sensizleşeceğim
çünkü daha uzaksın kendine bir benden
herkesin son diye sayıkladığı o aralıkta
bitireceğim
bütün sonları...

kendimi sevmek için
çalıştım sana benzemeye
seni sevdikçe tanıdım kendimi
herkesin bitti diye sayıkladığı o aralıkta
göze alarak uzaklaşmayı kirpiklerinin son halinden
üstelik çocukluğumu anlayamadan
özellikle öğlen sonları saat dörde doğru
ve de erteleyerek ölmeyi bütün cumartesileri
bütün sonları...

bütün parklarda parmaklarını çayıma bandırınca yeryüzü
seni yorduğum anlar kadar yaşamaya çalıştım
seni ne kadar sevdiğimi anladığın anlardı aslında
hüznümden kaçtığın anlar
ama siyah yağmurlar alamazdı asla çocuğumuzu
yüzü pencereli içinin gövdesi bomboş dışı ağaçlı
işte herkesin çok karanlık diye sayıkladığı o sahanlıkta
özleyeceğim
bütün sonları...


kağan işçen