ağaçlar küs omuzlarıma ıslağım
ay ışığı boz bulanık bulutların kafaları bozuk
uzak
duyarlı kırılmışlıklar ağartır
çil çil yağmur damlalarıyla yüzümü
bildik bilinmedik duyduk duyulmadık bütün ihanete karşı
bu adımlar yaman adımlar behey gülüm
bu adımlar sevdanadır sarı sapsarı hasretli
gurbet bellemişiz ya bir kez gün ortasını gülüşlerimize
iflah olmaz birer yaralı göç kuşlarıyız...

ellerimi şu hileli çamurdan çıkarıp da
okşayamıyorum umudunu yanaklarındaki
gamzelerine bırakamıyorum gülüşlerimi
yaşam kollektifim benim
paylaşmakta cömertim soğuk yapraklarında sözlerinin
sokağa hevesli pencerelerimin çocuksu görkemini...

bardağım denizler dolusu köpük telaşlı
sana saklamıştım son tebessümümü iyot kokulu
ve çivit mavisi bir gecelikte
saçlarının kokusuyla demliyorum
turuncu çoraklığını yüreğimin
ve ağrıma giden bu başı boşluğu
okyanustan büyük
incinmeyi öğrenememiş gözbebeklerinden küçük...

muştusu öksüz kavuşmak duraklarına
kayıtsız ve acımasız gönül arsızlıkları dadanmasın diye
hiçbir öyküsüzlükte yer almıyorum
ister güpegündüz ister gece yarısı
doluyum gidişinle
boğulurken ömrüme tüm gelişlerin çağla ağaçlı başlangıçları
ve karanlık saklıyor yağmuru
özlüyorum dudaklarımın altında ıslanışını
şımarıklığı sevgime gücenik gözlerinin...

kağan işçen