gecenin rengi yetmiyor bazen sevdiğimizi sanmaya
yağmur gözyaşımızın yerini bir türlü tutmuyor
ve hiçbir fotoğraf aklımıza kazınmış anın yerini almıyor

kırmızı rengi hiçbir zaman kabuslarımızdaki gibi bulanık olmuyor
hiçbir zaman, zaman uykusuzluğumuzu alıp götürmüyor
ve hiçbir cümlemiz bir türlü noktayla sonlanmıyor

oysa yalanlarımızla gerçeklerimiz arasına sadece adımızı yazıyoruz
hayatı kendimize has bir oyun bahçesi sanıyoruz
ama ismimiz bu hayatın mastar halini bile aşamıyor

renklerle olan derdimiz lunaparklardan geliyor belki
belki de gökkuşağının sonunda bir türlü altın bulamayışımızdan
yahut basit bir körebe oyununu kaybetmiş olmaktan

peki kazandığımız tüm yarışları topladığımızda
kaçtığımız savaşların yarısına bile denk gelmediğinde
bulut olmayı neden seçemiyoruz

kader demeye korkarken dilimiz
iki dudağımız değemiyorken en sevdiğimiz kelimelere
nasıl değecek en sevdiğine

soru işaretleri ve noktalı virgüller esir alırken yüz hatlarımızı
gülümsemeyi rol kabul etmiyoruz
ama anlamadığız şeyler arasına zaman zaman korkutuyor olmak da ekleniyor

işte burada bile anlayabiliyoruz kaybetmeyi
çünkü kendi kelimelerimiz bizi alt ediyor
tüm ayıklığımıza rağmen onlar bizi sızmış yakalıyor

"cesaret"in yolu korkmamaktan geçmiyor işte
korktuğunu belli etmemekten geçiyor
bizim elimizde de koca bir hayal kalıyor

hayal demek yetmiyor korkuyla heves arasında dengeyi sağlamaya
ama yine de insan hayal et demek istiyor
kapılardan duvarlardan hayatlardan mağlubiyetlerden geçiyor "hayalet"

giremediğimiz her yere girme isteğimiz oluyor
dokunamadığımız her ele bizim yerimize dokunuyor
beceremediğimiz her yaşamda bizim yerimize ölüyor...

noktalayamadığımız cümleler varlığıyla
bizim yerimize noktalanmış cümleler yokluğuyla
ve en önemlisi kalbimizdeki acabayla şeklalıyor hayalet...