eksik bi şey derler ya hani,

öyle değil bu sefer...



istemeden bir sürü söz biriktirmişim,

namluda ters dönmüş cümlelerim;

kime ne söylesem

kendimi vuracak gibiyim...



fırtına gelsin diye yalvarırcasına sessizim,

hayallerimin çatıları uçtu uçacak

yakındır böyle giderse bilirim,

yüreğim ha koptu, ha kopacak...



gül pembesi sevmişim hayatı

ama kan kırmızısı tutmuş ellerim her dalı,

yaşamaya gelmeden saatimin yelkovanı

akrep girmiş tabutuma, zehre bulamış her yanı...



yoklukla varlık arasında cennete kavuşmuş gibiyim

ama kendimle araf arasında, tanıdık bi cehennemim;

okudukça tuz basacak gibiyim

kan damlayan yaralarına ellerimin



kimseyi öldürmedim belki ama,

kimse beni öldürmeden de bilirim

zor bi soru değil ki bu

elbet bi gün ben de öleceğim



ama yüzmeden nehirde

boğulmak yakışmaz bi deliye,

işte bu yüzden koşar adım gideceğim

yazar kasa olmamış gönüllere



ve ben her günü gördüğüm tepeden

kokusunu çekmekteyim denizin zaten,

ama hayat dedikleri uçuruma atlarken

anesteziyi reddedeceğim...



gerçekle-doğru sigara dumanına boğulurken

aralarındaki sis "yağmur"a dönecek;

ve insanla sis arasına da,

bi umuttur bi "yağmur" girecek...



işte her yağmurda bir daha doğacak,

ve her doğduğumda ağlayacağım...

gökkuşağının adını küçük bir kız çocuğuna armağan etmek için

son bir kibrit çakacağım...