bir bakarım
hüzün yazdırır kendini dizelere
ince ince salınır sayfalarda
hüsran bende bir halde
şarkılarsa
ona bahane

efkar basar birden
solar önce taç yapraklarım
kırılır papatyalar can özüm
akar aşkın kutsal deryasına
emanetim
ateşten ırmaklara
damla damla tükenirim gecede

ellerimde solar bir esmer mehtap
saher gönlümde uyanır her sabah
gülmeyi öğrenir yeniden gözlerim
alev alır birden
dünde sakladığım özlemlerim

kırıklarımdan seker kurşuni aşk
aylardan hep nisan sanır
düş gecede kalır
tatlı bir bahar kokusuna hasret
duygular sulu sepken yağar tenime
tenim ayrılıkla
bir kez daha kirlenir



yorgun ve yılgınım
yamalı bulutların eteğinden
bakır geceye çarpan
çelimsiz ışık benim
yağmurun alnındaki
uyku dehlizinde katreleşen düşlerin
ve ateşbaz gözlerin bakışlarında
bir kez daha ölürüm

izbelik arayan umuda bu yürüyüş
revnak yıldızlardan uzaklaşıp
ıslanan karanlığın saçlarını seyrederim

göğümden isteksizce sarkan ayın
yakamozlar sektirip gölgesinde denizin
halka halka artan dalgalı coşkusunu
ellerimle iterim

ve birden yüzümde
koşan çocukların haylazca
sevindiğini hissederim...