Işıkları söndürülmüş kasabalardan geçiyorum
Susuyor kuş cıvıltıları hüzünler düşüyor içime
Sığmıyorum kendime ve hatıralarıma
Kokunun rengi nasıldı anımsamıyorum artık
Tüm yollar özleme dönük ve özlemler yalnızlıklara sığınmış

Bırakıyorum geride duman rengi kasabaları
Kaçıyorum yalnızlığın vahşi saldırısından
Uzatıyorum elimi sevgilerden geriye kalan ne varsa
Gözlerim düşüyor okyanusun maviliğine

Bir göçebe çadırıydı ellerinin sıcaklığı
Her çiçek saçlarında açmış sanki
Sesin kuş cıvıltısında bir aşk senfonisi

Pulsu yolların sonunda bir yolcu
Bir yüzleşme imkanı arıyor hiçliğin ırmağında
Acı gerçekler bırakılmış arkada
Gri kasaba yalnızlıkları
Kendine ait bir yüzü yoktu sevdanın
Yorgun yüreğini dayıyordu toprağın soğuğuna

Umut usulca düşüyordu döl yatağına
İnatla taşıdık barikatlara umudu
Bulutlar geçerdi üstümüzden yağmursuz

Türküler kalırdı bize geriye
Umudu anlatan türküler
Umudun doğmasıyla dindirdik acıları
Uçup gittiler bulutlar gibi kendiliğinden
Gözlerinin keder kıvrımını bir umut ışığı sarmıştı

Şimdi sıra sevdalara gelmişti
Gri kasabalardan yol almaya
Sığmıyordu artık özlem yalnızlığın ihtiyar karnına
Umudun döllenme sevinci
Dünyanın ilk güzel sancısıydı
Uğurlarken yağmursuz bulutları …