İstanbul
Yeter artık çıkma yollarıma
Ben şimdi İzmir’e sevdalıyım
Sen de var git yoluna.
İstanbul
Benli anıları göm zamana
Ne varsa benden kalan
Fırlatıp at boğazın serin sularına
Yeni sakinler bul yeni maceralarına
Bırak yeniden yeşersin umutlarım
Bırak nefes alayım
Yaşayayım
İzmir’in kollarında.
İstanbul
Daha fazla eğmeden başını/başımı
Ağlamadan/ağlatmadan
Elleri üstüme güldürmeden
Var git yoluna
Git kendine güldürmeden.
İstanbul
Ben eski ben değilim
Ayağıma zincirler vuruldu
Bileğime kelepçeler
Dilimde kör düğümler
Zar zor yutkunuyorum
Ne konuşmama ruhsat var
Ne başka bir şehri sevmeme
İstanbul ben şimdi kefenlere sarıldım
Maziden kalma hiçler tutuşturuldu elime.
İstanbul
El uzatma şehrime
Dokunma
İstesem de artık sevemem seni
Gelemem
Gelme.
İstanbul
Senin olsun gül bahçelerin
Meydanların parkların bahçelerin
Denizin sahillerin
Fırtınan dinginliğin
Sana kalsın aşkların da
Sen de kaldıkça boğuldum anlasana.
İstanbul
Yokluğunda İzmir kucak açtı bana
Sarıldı
Merhem oldu yaralarıma
Sen beni öldürmüştün
Onunla doğdum
Onunla bağlandım tekrar hayata
O ne senin gibi ihanet etti
Ne de güldü acılarıma
Şimdi gözümde aklımda kalbimde İzmir
Şimdi o yeter bana
İstanbul
Çık hayatımdan
Var git yoluna