-Dokunduğun mevsimler vardı-

Suskun kadın
Seni hüznün kraliçesi
O yaralı yüreğinde kim bilir ne sırlar gizli

Kimler üzdü seni böyle kimler canını yaktı
Kimler kırdı kalbini kim sana hor baktı
Herkesten her şeyden uzak bir köşede
Kendine gömülüp için için ağlarsın
Savaşlar olur harp meydanı yüreğinde
Sen susarsın

Bilmem ki kaderin getirdiğine yorum olur mu
Yada kader başa gelenlerin ilahi bir yorumu mu
Yaşınca tecrüben boyunca maceran var halbuki
Nasıl geldin oyuna nasıl inandın
Duyguların seni böyle oyuncak etti
Söylesene
Derdin neydi?

Volkanlar küllenir yangın yeri bedeninde
Zihninde Nuh artığı tufanlar yaşarsın
Yine de kimselere belli etmez sancını içine atarsın
Buzdağı gözlerinde kıvılcımlar
Çelikten yüreğinde kelebekler saklarsın
Bilirim daldan yaprak düşer
Sen kanarsın

Hüznün bulut sancın tan yeri
Sabrın suskunluğun taş misali
Ama söyle her Allah’ın günü
Her sabah gözünü açtığında
Bu yapışkan inme bu kahrolası sancı
Yeniden çekilir mi?

Söyleyecek o kadar çok şeyin varken
Konuşamazsın
Kelimeler düğümlenir boğazına
Sitemler dilinde bir bir ufalanır
Küçük depremlerin faili olmaktan korkarsın
Ahlarını asıp zamanın ipine
Beklemeye başlarsın

Ah suskun kadın
Ben sana ne diyeyim ki
Biliyorsun sen ne ilk olacaksın ne de son
Felek yeni ilkler peşinde
Son sende son

Hadi bağır çağır küfret
Boş avazlara yükle bütün gamı yeisi
Hadi söyle saklama dilinde
Giyotinde can versin sevgilinin sevgisizi
Çölde susuz kalsın
Yalancının en iyisi..

-Dokunduğun mevsimler vardı
Sağanak sağanak yağdılar-