Yoksun!
Sensizlik hecesinde yorgun.
Tutsak bir derin korku sessizliğin,
Gecem de mısradır güzelliğin.

Gün gecenin toz duman iklimlerinde çılgın bir yılgın!
Kokunu aldırtmayan uzak yollarının,
Bir mum ışığı kadar derinleşen aşkının,
Esareti olmuşluğunun,
Sevda kaydında.

Şiir mi?

Olacağı varsa da olmaz parmaklarımda,
Sevgini tattıkça kanatır kır çiçeklerimi.
Adına zabıt tuttuğum hasret sokaklarında,
Acı verir,ayrılığı andığın her aşk yarasında.

Yüreğimde hava durumları da iyi değil!
Olmayan şiirlerimdir buna tek delil!

Mevsimler sensiz oldukça hep sonbahar,
Şiir sayfaları yokluğunda ağlar.
Gün biter,gecenin koynunda yapraklar,
Sensizlik bu şiir gibi içimi hep dağlar.

Geldiğini ve gel diyeceğin anı duyana kadar da,
Kelimelerim sesimde özürlü.

Sana doldukça,senin tüm tatlı kelimelerin de,
Ellerim güzelleşir,gülücüklerim manalı olur.

Ne kadar engel de taksam aziz sevgine her dem,
Mesut eder ümitlerim,soğutmaz seni bana küsmelerin.

Sorarım,
Şiir olmasa da,bir gün ellerimiz tutuşur mu bucağında?
Olur mu?

Her zaman bir olasılık vardır,yaşadıkça,
Yokluğunda buna kanıttır,sana yandıkça!