bir ömür yetmez
başka bir ömür daha bulmalıyım
öpmek için iki gözünü de

tek yürek taşımaz saçlarını
binlercesini bulmalıyım
her teline ayrı bir yürek
bir yürekler ormanı
bir orman gibi okşamalıyım saçlarını

ya ellerini nasıl tutsun ellerim
her parmağına ayrı bir şefkat
onlarca şefkatle sarmalıyım
herbirini
ki
’hani bana’ demesin en tatlısı
en küçüğü
etkisi en büyüğü

öpmezsem serçe parmağını
şahinleşir sonra acılarım
dalar durur beynimi

ha ha ha ama bak
unuttum kirpiklerini saymayı
sonsuz sayıda olmalı
zamanı unutmam lazım bu durumda
işi gücü bırakıp ya da
kirpiklerini saymalıyım
dünyanın en zevkli uğraşına
sahip olmalıyım

ya o güzelim yürüyüşün
her adımın kalbimi ezer gibi
onu beşi yok
yeryüzü olmalıyım
hiçbir adımını kaçırmamalıyım
ayak seslerin
kalbimin atışı olmalı

senin bir yüzün var
yeryüzünün ve gökyüzünün toplamının
sonsuz katı
kaşlarını gökkuşağım yaptım
yakalayamadığım binlerce güzelliğini
kendime akıl kârı yaptım
seni sevmeye yetişemeyeceğimi
sonsuz güzelliğini

seni sevmeye yetişme çabama
ağzı açık bakarken kuşlar
onlara şevkle uçmayı öğretirdim
görünmez sevdalı kanatlarımla
hayrına sana çoğalmalarımın

tek olan hiçbir şey eşleşmez seninle
seni sevmek için
kendimden ikinci bir kişi yarattım
şimdilik ancak buna yetebildim
yakında sonsuzlaşacağım


Kağan İşçen