Yakılmış
anlaşılmazlığın gösterişsiz kıyısında
kadrini bilmediğimiz
daracık sokakların o en samimi kasveti
bir mutsuzlukta yol aldık öpülesi
bu bizim tutukluluğumuz

ayrılığı terk eyledik ilk mevsim yağmurlu
sabahların ıssız koylarına ayak bastık
beyaz bekleyişlere dokunmak için kıs kıs
geçsin diye siyah hastalık
gözlerimizde biriktirdiğimiz
ilk mevsim yağmurlu
yalnızlık balkonumuz

güncel uysallıklara gösterecek bir yerim yok
ömrüme kastetmişken hele bir de böyle çizgisiz denizliliğim
ağlayışımın tüm yelkenleri fora beyaz yürekli
iyi niyetli olağanüstü leyladır her nefes alışım susuşum
başımı şöyle bir kaldırıp gökyüzüne senmişsin gibi bakışım
ellerim ki çıkrığı maviler ülkesinin ilkesiz
nerde akşam orda aykırı bu sevda
anlaşılmazca yıkık

yılkısı yakınca genzimi
veda tadında
durgun sudan sıkılmış bir göl gibi
nefesimde bıraktığının
koridorları ıslak
mevsimleri şımarık yalnızlığımda
neye dokunsam kenar mahalle temmuzu
neye tutunsam incinmiş bileğin
neye yaslansam saygısızca dağların önü
başaksız bir senesi toprağın
saçlarından gerisi...

yakılmış türkülerden ötesi sesimdi
sana uğrak
gönül evine nazının
hasretli bağrıma açık hava saplı
uzakları dost tuttum ölümüme
avare...
ve ağrıma gidiyor bulutların hızı
erişemeyince nefesine nefesim
çağıldayan bir alev özenince ağıtlarıma
dişlerini sıkar azrail
düşmeye görsün üzerime belanın hıncı
sensizliğimi sakınıyorum kem gözlerinden
karanlıkların
ve yakılmış türkülerden ötesi sesimdi
seniyse korkuyorum düşünmeye
yetmez de alınır diye direncine dizlerimin
nahoşluğu toz toprak
kuş uçmaz kervan geçmez yolların...
sonra kim eder sözünü mecnun’un
hangi yoksulun ısıtır içini kerem’in ateşi
hangi dağın ferhatlı muştusu erişir son çaresine
hangi su dipsiz kuyuda demlenir
züleyha’nın yusuf’una...
yakılmış türkülerden ötesi ardındı
ardından ötesi sonsuzluk
sonsuzdan ötesi taze rüyası güzelliğinin...

sen gidince bir ben kalırım geride
ben gidince tüm ayrılıklar...


Kağan İşçen