Kendi fırtınasını adımlar yaşam
Yelkovanla düşman zamandan
Ve kehribar bir akşamdan kalma
İzdüşümlerimin kıstaslarında bu onmaz yara/m...





Zembereği kirpiğime asılı haremi anılarımın
Çiğ kekemelerinde ayrılık yalınlaşır
Devrik bir senaryonun kahramanıyım en fazla
Isırgan sözlerin sızısıyla figanlı alnımda
Suskuya denk yalın ayak özlemlerim var...




Şu koskoca kente saklanamıyor beklentilerim
Yaralı bir gönlün halel şeridinde olsam da
İçimde gün geçtikçe imlası bozulan cümleler
İsyan ediyor...
Gecenin aynasız kadranından dökülüyorum
Zamanın tenhalığına
Ve alevlenen kirpiklerim kapanırken gözlerime
Çocuksu bir lisanın sessiz çığlığı ile kendi kendime söyleniyorum
Eşkâlini fısıldanırken yüreğim ayrılıkların hüznüm diz boyu...
Oysa şehrin sağırlığı aşikârdı
ihanet giysisi nasılda yakışıyordu loş ışıklara
’seni senden çaldım ’derken nasılda gururluydu...





Ufaktım!
Mutlu, al yanaklı, gamzeli
Gözlerim babama pervane
Ellerim oyuncak bebeğime
Bütün yıldızlı gecelerde taç yapardım annemin ipeksi zülüf’üne
Gözlerim buğusuzdu o vakitlerde…
Bilmezdim ninniden başka şarkı
Beyazlarım kararmaz
Siyahları sarmazdım o vakitlerde
Dedim ya en çok babama pervane bir hüviyetle
Ve oyuncak bebeğim birde kısacık eteğimle
Meleklerden ödünç mutluluklar dilemezken
Bihaberdim dudağımın büküleceğinden...



Başıboş bir zamanın hıçkırıklı meleğinden öğrendim sonrasında
’Babalar erken gider yurdundan’
Dudağımın büküklüğü oyun sanmışlığımdan hayatı
Yani bez bebeğimin eksikliğinden
Yani göğü mavi bellediğimden
Yani oyun sanmışlığımdan hayatı
Ve o sokağın nöbetini tutmaya gönüllü sancımalarımdan öğrendim ki
Ben babamın özleminin fedaisiydim...




Büyüdüm! Büyüdüm de nefesi değmedi sevginin yüreğime
Neyim varsa erittim sevdiklerime
Hoyrat davrandıkça kendime
Sarıldım layık bulduğum gülümsemelere
Ömre nefes sürüp ömür uzatırken
Vazgeçişlerin ertesinde,
Duaya asıldı usul usul ağlayışlarım…

Ardımdaki yılların saçlarına tutundum
Tenime vurgun yaralanmalara sükûtu merhem sundum
Aşk şarkılarından muaf tuttum s/özümü
Öykülerine ağlasam da Leyla ile mecnun’un
Çoğul suslar içinde tekil suskular yuttum
Yığın yığın acının dönemecinde
Her güleni dost saydım…
Uslanmaz kanatlarım
Çırpınır durur vuslatın o çivit mavisine
Bir meleğin dilinden dökülen cesaret
Ve ödünç aldığım tozpembe kanatlarla uyandım seherlere
’babana benzer bir yanı vardır sevgilinin’ diyordu
İlla Umutla yüreklice
Yüklendim yine yeniden yüklemlerimi
Ünlemsiz hayata merhaba demeyi kursağıma dökerek
Göğe mavi sürerek
Güneşe merhaba dedim...



Not:Biteviye hayat hikayelerinden.Bir meleğin hiç olmayan babasına duyduğu özlemi karalarken, şanslı olduğumu fark ettim kabirde olsa da BABAM.