çocukluğumu anımsarım
ayağımı taşa vurup ağladığım
sokaklarda koşup oynadığım
günlerim gelir aklıma
gülümserim

bir elimde domates
bir elimde ekmek
tadı halen damaklarımda

kar yağarken üstüme lapa lapa
eldivensiz ellerimin buz tuttuğu
ninemin nefesiyle ısınıp
sızlandığım günlerim gelir aklıma
gülümserim

küçücük kanepede
üç kardeş can cana yatıp
sabahlara kadar
hayallerimizi anlatırdık birbirimize
çocuksu hayallerimizi
hangisi gerçek oldu ki

pazar akşamları
kestane pişirirdi babam
küçük sobamızın üstünde
sen benden çok yedin cilveleri başlardı
kardeşler arasında
annem
gülerek bakardı gözlerimize

sıcak yuvamızın içinde
kucaklardı sevgi bizi
görünmeyen bir el
okşardı saçlarımızı

eski türk filmlerini izlerken
öpüşecekler endişesiyle utanıp
başımızı yere eğdiyimizi
dalar gözlerim zamansız
her defasında anımsarım çocukluğumu

saf ve temiz
korkusuz ve cesur
açken tokluk hissettiğimiz
sevginin bile adını bilmezken
ilkokulda aşık olduğum
öğretmenim gelir aklıma
gülümserim...