bütün hissettiklerimi
bir kadının gölgesinde
intihara sürüklemeden önce;

tüm renkler beyazdı
ve tüm sesler ince...
alfabe kirli kalsın diye konuşmazdım,
kaçırırdım gözlerimi kalbimden,
müezzinler iltifat ederdi sabaha karşı,
mutluydum ufak tefek cümlelerimle...

düşünsene bir kere Allah aşkına,
insan kaç kez intihar ederken
başarılı olabilir hayatta?
gölgen o denli siyahtı ki
kalp ritimlerim her seferinde
yakamaz yapardı çaresizce,

bir kaderin elinden öpüp
başıma koyar gibi,
sarılmıştım gölgene,
günlük güneşlik kadrajların
damar içlerimdeydi her nefeste,



sonrasında mı?
arsız bir kabusu
ıssız bir geminin dümenine yapıştırıp
rotanı, hatta rotamı kaybettim,
tüm mürekkeplerim,
beyaz kağıda, kalın siyah harflerle,
sabır ve acı olarak müjdelendi...

daha sonra,
bir bankanın müşteri potansiyeli gibi,
iflas bayrağımın gölgesine,
hem manav Ahmet,
hemde fabrikatör Timur gizlendi...
her şey kayboldu kısaca
tıpkı şimdilerdeki sen gibi...

sanki İsrafil aldı eline düdüğünü
senden sonra...
ne kadar çok benziyorsun kıyamete değil mi?



biliyor musun,
artık tüm renklerim siyah...
tıpkı gölgen gibi...


02.11.2010
Ayvalık