Kimse görmedi,
Hayatın darbeler indirdiği hayatımı...
Kimse bilmedi,
Bir kavanozun içinde
Rafa kaldırdığım düşlerimi...
Kimse doldurmadı,
Hayatımın eksikliklerini...
Kimse bilemedi,
Sadece ufacık bir mutluluk isteyen
Yüreğimi...
Kimse anlamadı,
Yüreğimin ruhumu seslendirdiği
Sözlerimi...
Kimse duymadı,
Duygularımın duvarları,
Hatta benliğimi delen isyanını...

Bir yokluktu hayat.
Bir umarsız yaşamdı gördüklerimiz.
Belki de yalandık her birimiz,
Yaşamak gibi...

Yeni doğan bir güne merhaba dercesine,
Dalların unuttuğu bir kimsesizlikte,
Hayata küsen ölüm gibi
Yürümeli uzayan yollarda,
Merhaba demeli kimsesizliğe...

Kimsenin beni görmediği,
Bilmediği, anlamadığı, duymadığı
Bir sayıklama da,
Öperek uyandırdığım
Sabah aydınlığını...
Bir avuç belkisizlikte gördüğüm
Kimsesizliğe el sallamalı...

Yıldızlara asılı gözlerimi
Bıraktığım fırtına da,
Usul usul düşmeli hayattan.
Gece yeni hayalleri,
Yeni şiirleri beklerken...

Bitti bir hayat oyunu daha.
Önce seyirciler ayrıldı,
Sonra perdeler çekildi,
Ardından da oyuncular gitti...
Bir ben kaldım
Seyircisiz boş bir hayatta
Bir kimse olarak...