Sessiz bir gecenin
Öyküsüydü bu yaşananlar.

Herkes birer birer çekiliyordu,
Canlılığı hafifçe solan
Sokaklardan.

Her yer
Evet, her yer
Sadece yalnızlığa kalıyordu.

Zaman ise,
Duvarlara monte edilmiş saatlerin
Yuvarlak hayallerinde
Sessiz sedasız ilerliyorken
Hiç bilmediği bir yarına doğru;

Üzerine pastel boyalı bir gariplik çökmüş şehirde:
Hiçbir ses yoktu,
Rüzgârların derin uğultusundan başka.

Ne kaldırımlara
Bir insan silueti düşüyordu
Ne de şehrin kıyılarına
Bir umut vuruyordu.

Belki de
Bir insanın bileklerinde tükeniyordu:
Gerçek denen
Koca yalan.

Ama baharı kışa dönmüş,
Bir mevsimin deminde:
Tanrı, bir nefes misali düşürüyorken
Ruhumuzun satırlarına,
Ömür denen romanın son cümlelerini
Hece hece;

Sessizce geçip gidiyordu,
Takvimlerin yüreğinden sökün olmuş
Hatta kopartılmış,
Bir gün:
Yeni bir güne hayat olmaya
Belki de ona can vermeye…

YAZAN: ŞİİR İŞÇİSİ