Hikâye o ya; iki kır çiçeği birbirlerine âşık olurlar. O kadar büyük bir aşktır ki bu, her bahar bütün çiçeklerle birlikte açmak yerine kışın kimsenin olmadığı, herkesin soğuktan kaçtığı zamanda açmak için sözleşirler.

Böylece bütün doğa sadece onların, sevgilerinin olacaktır.

Çiçeklerden biri yaz gelmesine rağmen açmaz, sabırla karın yağmasını bekler… Diğeriyse sabredemez açıverir yaz gelince…

Kış gelip kar her yanı kaplayınca aylardır sabırla bekleyen çiçek kaldırır başını topraktan. Bembeyaz karların üstünde arar sevdiğini… Oysa çoktan solup gitmiştir aynı sabrı gösteremeyen hercai… Sevdiğini göremeyince narin boynu bükülür karların üzerinde açan çiçeğin. Ama yılmaz… Aşkına kavuşacağı anı bekleye bekleye karışır karlara… Buz gibi karı delip çıkan sevdasıyla, sabrıyla ‘kardelen’ olur adı o günden sonra...Alıntı...

Kardelen benim için onurun saflığın sabrın dayanıklılığın ve sadakatin sembolüdür.Güneşi görünce öleceğini bile bile teslim eder kendini...Aşk ise bir yanı hercai ...
şiirinizi okurken aklıma bu hikaye geldi...affınızla paylaşmak istedim...Onulmaz bir düşün hercai yanıydı şiir.tebriklerimle.