Kayıp bir kalbin anahtarlarını çalışırken bulmaya
Bir neyzen tasavvufunun ezgisinde
Köşeye fırlatılmış yalnızlığımla karşılaştıkça
Kaçamak bakışlarının mecburiyetini
Ellerimin içindeki çekinliğini
Dudaklarına düşen acemiliğini
Siyah sancağın gölgesine sığındıkça anladım
Yalnızlığın köşe başlarına diktiği


Yalnızlık köşe başlarımı böylesine kanatmamıştı

İndir bakışlarını adanın yakamozlarına
Bir rüzgar gülünün hışırtılı sesini
Bünyamin çiçeğine dokununca da anlayabilirsin
Kaldırma bakışlarını
Kaşının çatısına batan güneş acıtsa da canını
Acıyan yanlarının sebebini anlayabilirsin
Anlayabilirsin apartmanın bodrumuna tünemiş kedinin açlığını
Ya da bir dilencinin parkta çoçuklara bakarken
Gözyaşıyla süt birikmemiş göğüslerini okşamasını
Anlayabilirsin
Cevaplandırmaya cesaretin olmasa da

Gözlerini sulandırsada adanın yakamozları
kaldırma asla bakışlarını
Yoksa anlayamazsın her gece aslında yastığında sabahladığımı.

Seviyorum seni köşebaşlarına dikilen
yalnızlığın siyah sancağında gölgelensemde.


Selçuk ERKİ